Extrusion منیسک (به تعبیری ، وارد شدن قطعه ی پاره شده از منیسک به فضای مفصلی) یک یافته معمول در پارگی ریشه خلفی منیسک داخلی است و باعث از بین رفتن عملکرد محافظ محافظت شده از منیسک و به طبع آن سبب پیشرفت آرتروز می شود. بنابراین با نتایج بالینی ضعیف همراه است. هدف از این مطالعه بررسی عوامل مرتبط با اکستروژن منیسک در پارگی دژنراتیو (تخریبی) ریشه خلفی منیسک داخلی است. فرض بر این است که جابجایی بیشترِ ریشه خلفی منیسک داخلی با اکستروژن بیشتر منیسک همراه است.
روش مطالعه :
یکصد و نه زانو با پارگی دژنراتیو ریشه خلفی منیسک داخلی به صورت گذشته نگر مورد بررسی قرار گرفت. تجزیه و تحلیل چندگانه برای تعیین اینکه آیا عواملی از جمله سن ، وزن ، شاخص توده بدنی (BMI) ، سایش غضروف در جراحی ، تراز استخوان ها (زانوی پرانتزی و ضربدری) ، شاخص (Kellgren-Lawrence (KL , شیب تیبیا ، و شکاف پارگی منیسک که در انجام تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) که با اکتروژن منیسک همراه بود استفاده شد. افراد بر اساس میزان جابجایی به دو گروه (گروه با جابجایی: شکاف پارگی بیشتر از ۱ میلی متر ، گروه بدون جابجایی: شکاف پارگی کمتر از ۱ میلی متر) برای مقایسه اکستروژن منیسک ، سایش غضروفی و شدت آرتروز تقسیم شدند.
نتایج :
میانگین سنی بیماران ۹/۶۴±۵۸/۱۴ سال ، میانگین اکستروژن ۱/۲۲±۴/۰۲ میلیمتر ، میانگین اکتروژن نسبی ۱۳/۰۹٪±۴۴/۵۳ درصد ، میانگین شکاف پارگی ۲/۴۲±۲/۳۹ میلیمتر بود. آنالیزهای مختلف نشان داد که اکستروژن تنها با شکاف پارگی در MRI مرتبط بود. اکستروژن به طور قابل ملاحظه ای در گروه با جابجایی بالاتر بود.درصد نسبی اکستروژن در گروه با جابجایی به طور قابل ملاحظه ای بالاتر بود. خوردگی و تخریب سطح غضروفی قسمت داخلی کوندیل استخوان ران در افراد گروه با جابجایی بالاتر بود.
نتیجه گیری :
شکاف پارگی بیشتر با افزایش اکستروژنِ پارگی ریشه خلفی منیسک داخلی همراه است. به علاوه میزان آرتروز با درصد نسبی اکستروژن مرتبط است. میزان تخریب غضروفی و شدت آرتروز در افراد گروه با جابجایی بالاتر بود.
به طور خلاصه ، افرادی که دچار پارگی وسیعتر منیسک هستند ، قطعه پاره شده بیشتر به سطح مفصلی راه پیدا کرده و سبب تخریب بیشتر سطح غضروفی و آرتروز شدید تر در آن افراد میگردد.
